Centrum Inicjatyw Kulturalnych

zespół projektowy: Agnieszka Kacprzak, Aneta Faner, Piotr Duma

Koncepcja budynku czerpie inspirację z idei zabudowy jednorodzinnej. Operujemy skalą niewielkich kubatur połączonych w jeden organizm z jedną dominantą w postaci sali widowiskowej. Widoczne z zewnątrz rozbicie bryły budynku na mniejsze kubatury wpisuje ją w kontekst – architekturę domów jednorodzinnych. Kształtuje też wewnętrzny, kameralny charakter budynku.

Wewnątrz wszystkie pomieszczenia zorganizowane są wokół wspólnego centrum: okolonego przeszkloną werandą podwórza. Jego punkt centralny to zaprojektowany na planie koła klomb z ławką wokół rozłożystego dębu. Jest to miejsce do którego każde z pomieszczeń budynku ma bezpośredni dostęp.

Przenikanie się, integracja i plastyczność przestrzeni jest kluczowym założeniem całego projektu. Przestrzeń sali widowiskowej w pełni otwiera się na przestrzeń umieszczonego w przeszklonej werandzie hallu, który z kolei jest zintegrowany z przestrzenią podwórza. Pozwala to integrować z podwórzem również salę widowiskową. Podwórze skupia wokół siebie pozostałe sale aktywności: salę zajęć ruchowych, budynek sali warsztatowej, oraz pozostającą nieco z boku ze względu na wymóg ciszy, salę zajęć multimedialnych. Przestrzenie na styku ukształtowane są tak aby były plastyczne i wielofunkcyjne. W hallu możliwe jest wydzielenie dodatkowych przestrzeni za pomocą montowanych w belkach stropowych zasłon, możliwe jest połączenie przestrzeni sali warsztatowej i sali zajęć ruchowych z podwórzem.

Przeszklenia są umieszczone tak, aby bryła sprawiała efekt przezierności i wieloplanowości: umieszczone w osi korytarza okno sali tanecznej, oraz umieszczone osiowo okna sali warsztatowej otwierają dodatkowe widoki na polanę już z poziomu hallu. Podobnie wejścia do budynku na osi wschód – zachód, oraz wejście i okno sali zajęć ruchowych na osi północ – południe.

Możliwość swobodnego przejścia przez budynek jest zachowana we wszystkich relacjach: od strony ulicy Kolejowej, od linii kolejki średnicowej, od południowej części parkowej, oraz od północnej strony z sąsiadującymi działkami strefy usługowo-handlowej.

Z głównej bryły budynku wydzielona jest sala warsztatowa. Inspiracją dla takiego rozwiązania są przydomowe warsztaty lokowane w szopach, czy garażach. Następuje oddzielenie strefy pracy „brudnej” i hałaśliwej. Wytwarza się też psychiczny bufor, strefę oddechu dla uczestników zajęć łączących trudy opanowywania rzemiosła i pracy kreatywnej. Wydzielenie budynku ułatwia i zachęca do organizowania zajęć plenerowych, np malarstwa sztalugowego, czy pracy rzeźbiarskiej. Użytkownicy mają wówczas do dyspozycji przestrzeń tarasu, oraz pozostającą w bezpośrednim sąsiedztwie przestrzeń łąki. Oddzielność warsztatu pozwala na wykorzystywanie go bez konieczności dostępu do głównego budynku Centrum, np poza godzinami jego codziennego funkcjonowania.

Zasadniczym założeniem koncepcji jest dostępność: cały budynek jest parterowy, pozbawiony barier, z czytelnym układem komunikacyjnym, dzięki czemu jego wygoda użytkowania jest taka sama dla ludzi z niepełnosprawnościami, osób starszych, czy dla rodziców z małymi dziećmi. Wyrazem dostępności jest otwarta przestrzeń placu wejściowego w strefie wejścia do budynku, wyposażona w zadaszoną wózkarnię i miejscem na dziecięce hulajnogi. Swobodę komunikacji zapewnia układ ścieżek i tarasów, oraz umieszczenie wejść do budynku w każdej z elewacji.